Deel 1 (1975-1779)
1. Het Engels kamp
Wat voorafging
1972: een telefoontje
Kapers op de kust
De strijd van De Seranno
Erfpacht
Publieke opinie
Fiat op papier
en geld op de begroting
Oef maar wat nu
Gemengde werking was in,
voor ADJ werd dat
'gemengd beheer'
2. Een nieuwe lente,
een nieuw jeugdcentrum
Wuivende rokken
als vlaggen in de wind
En zo komt men aan de startlijn
van de Hoge Rielen
De cultuurpactwet dicteert
politiek gedrag
Wie gaat het doen?
Bouwen is vermenigvuldigen
Waer bestu bleven?
Het leven op de Hoge Rielen
zoals het was
3. Rimpels op de vijver
Wie heeft welke bevoegdheid?
Pioniers vinden elkaar niet
Ze lopen zich warm
voor de tweede fase
Na de tweede wereldoorlog werd meer dan 200 hectaren grond van de plaatselijke bevolking onteigend om BAD 3 te kunnen realiseren. Dat had kwaad bloed gezet. Die onteigening werd door sommigen als onrechtvaardig aangevoeld en toen BAD 3 vrijkwam, hadden ze gehoopt dat zij ofwel hun vroegere eigendom zouden kunnen verwerven ofwel dat het de plaatselijke gemeenschap ten goede zou komen.
We waren 25 jaar verder en er was niet echt sprake geweest van een groot ongenoegen over de komst van een jeugdcentrum. Verschillende kleine boeren hadden al vóór de onteigening gedacht te stoppen met hun bedrijfje met een paar koeien. Ze waren er dan ook nog voor vergoed. Vooral het gebied waar nu de erfpacht is gelegen, was rijkere grond en daar was de vergoeding navenant.
Velen zagen er dus geen graten in dat het Engels kamp een jeugdcentrum zou worden. Men zag er immers een mogelijke werkverschaffer in. Wel was er enige vrees dat op het jeugdcentrum een winkel en een café zouden komen die concurrentieel zouden worden voor de plaatselijke kleinhandel. Die vrees bleek al snel ongegrond omdat er beloofd was dat men op de Hoge Rielen alleen zou verkopen aan de verblijvers. Uiteraard was de reactie van de politici lichtjes anders. Zoals reeds aangegeven, zagen plaatselijke politici mogelijkheden om de bevolking iets cadeau te doen zoals een sportcentrum.
Toch waren er ook opkomende politici, zoals Walter Otten, die in zo'n jeugdcentrum een opportuniteit zagen.
"Ik heb er altijd 100% achtergestaan omdat ik besefte wat een schat aan natuur hier gevrijwaard werd. Vele bossen in Kasterlee waren immers aangetast door scharminkels van tweede verblijven." (WO)
Tot besluit kan men stellen dat de plaatselijke politici, aangespoord door de komende fusie van gemeenten, een terechte vergoeding hebben verkregen.
